एक विराणी.

एक विराणी.
मीच माझ्या जीवनाची सांगते कहाणी
वाया नको दवडू डोळ्यामधील पाणी.

बितला तो काळ होता वास्तव की स्वप्न?
धुंद प्रणयाची आता शोधते निशाणी.

रात्र कोजागिरीची स्पर्शामधील धुंदी
आठवणी चाळवितात ठिकठिकाणी.

संपली ती कहाणी स्वप्ने विरून गेली
वाटसरू ऎकती माझी प्रारब्धगाणी.

ना ऎकणारे येथे माझे जरी कुणीही
निरव वाटा ऎकती ही माझी विराणी.
प्रल्हाद दुधाळ.
........काही असे काही तसे!