मंगळवार, २३ ऑक्टोबर, २०१२

आयुष्य.

आयुष्य.
आयुष्य माणसाच,
खरं तर ’पाणी’संथ वाहणारं!
उथळ असेल मार्ग,
खळखळ आवाजात वाजणारं!
असेल जर नागमोडी वाट,
दुडूदुडू करत धावणारं!
तुटला अचानक प्रवाह,
धबधबा होऊन कोसळणारं!
आलाच कुठे अडसर,
शक्यतो मार्ग वेगळा शोधणारं!
मिसळेल ज्यामधे त्याचा,
रंग तसा धारण करणारं!
अडवल तर अडणारं.
संधी मिळाली तर भिडणारं!
आयुष्य माणसाच,
खरं तर ’पाणी’ संथ वाहणारं!
                     प्रल्हाद दुधाळ.
                     ९४२३०१२०२०.

शुक्रवार, १४ सप्टेंबर, २०१२

जाणीव!

जाणीव!
वर्षे किती संपली?
दिवस कसे गेले?
आयुष्य इथवरचे,
झगडण्यात गेले!
जे होते माझ्यापाशी,
जाणीव नव्हतीच त्याची,
लालसेत ऎहिकाच्या,
आयुष्य कुढण्यात गेले!
पेलली किती ओझी,
एवढ्या खांद्या वरती,
करण्या सिध्द स्वत:ला,
वय धडपडण्यात गेले!
आज नव्याने पाहतो,
जीवनातले आनंद कण,
मानतो आभार मी,
निर्मिकाचे नियोजन,
नजरेत सुधारल्या,
जाहले, बरे झाले!
आयुष्य इथवरचे,
किती आनंदात गेले!
         प्रल्हाद दुधाळ.

शनिवार, १८ ऑगस्ट, २०१२

ग्लोबल इंडीया!

       ग्लोबल इंडीया!
       मायबाप सरकार, मेहेरबान होणार!
       गरीबांच्या घरात, मोबाईल येणार!
      आता नको काळजी, पोटा पाण्याची,
       टौक टाईम आता,  भरपेट मिळणार!
     मागु नका दानापाणी, झालो ’महासत्ता’,
      लवकरच गावोगावी,वाईनचा गुत्ता देणार!
       आता नका म्हणू ,’गरीब’ भारतात राहतो,
      ’ग्लोबल इंडीया’ च  चांगभलं म्हणणार!
                                        --प्रल्हाद दुधाळ.

शनिवार, २८ जुलै, २०१२

समतोल!


समतोल!
आयुष्य तुझे घडवणं,
अथवा बिघडवणं,
बहुतांशी आहे तुझ्याच-
हाती!
संकटांची बनवता येते
संधी!
संधीच करता येतं
सोनं!
सोन्याचं जाणायला हवं
मोल!
नात्यांचा आणि
व्यवहाराचा साधायला हवा
समतोल!
जीवन आहे....
अनमोल!
..प्रल्हाद दुधाळ.




रविवार, २२ एप्रिल, २०१२

आवडेल?


आवडेल?
एक फुलझाड
आपल्या मातीत
बहरलेलं!
मी घेतलंय
अलगद काढून
माझ्या बागेत
फुलवायला!
जमेल ना?
नव्या मातीत,
नव्या हवेत
नव्या पाण्यात
रुजवायला?
आवडेल ना
या झाडाला
माझी आवडती बाग
सजवायला?
       प्रल्हाद दुधाळ.


मंगळवार, ३ जानेवारी, २०१२

गाव माझे.


      गाव माझे.
छोटेसे ते माझे गाव,परिंचे असे त्याचे नाव.
काळीभोर इथे माती,डोले माळव्याची शेती.
इथे कष्टणारे हात,घाम गाळती दिन रात.
वाहे रुद्रगंगा येथे,निसर्गाची जादू न्यारी.
असे कष्टाळूंचे गाव,परिंचे असे त्याचे नाव.
पुर्वेस हरणी महादेव,पश्चिमेस नाथाचा डोंगर,
दक्षिणेस म्हस्कोबाची माया,उत्तर मल्हारी राखण,
वर पुरंदराची छाया,सांगे शिवबाशी नाते,
ऎतहासिक असे गाव,परिंचे असे त्याचे नाव.
दस-याचे शिलांगण,मोठ्या थाटात घडते,
चैत्र वद्य अष्ट्मीस,लग्न देवाचे लागते,
छबिन्याच्या तालावर गाव अवघे नाचते.
भक्ती भावाचे हे गाव,परिंचे असे त्याचे नाव.
इथे  कष्टाची भाकर,मिळूनिया सारे खाती,
गरीबी जरी पाचवीला,महत्व शिकण्यास देती.
ग्यान देते शेतीशाळा,कर्मवीरांचे विद्यालय.
डोंगरात बसे गाव,परिंचे असे त्याचे नाव.
माणसे भांडती तंडती,छोट्या मोठ्या मुद्यासाठी,
चिथावणीस कुणाच्या,भोळी भाबडी फसती.
असे असुनिया सारे,गुण्यागोविंदाने नांदती.
हिरवेगार सदा गाव,परिंचे असे त्याचे नाव.
बालपणचे हुंदाडणे,डोहामधले डुंबणे,
येथे घडलो वाढलो,आधाराने पुढे आलो.
वाटते ती गुढ ओढ,मिळे अनोखा आनंद,
प्रेरणादायी माझे गाव,परिंचे असे त्याचे नाव.
                      प्रल्हाद दुधाळ.
                 ......काही असे काही तसे!