सेलिब्रेशन..

सेलिब्रेशन... 

तो पोटचा पोरगा 

नटवलेल्या बायको आणि पोरांना घेऊन

मिठाईचं मोठ्ठ खोकं घेऊन 

सक्काळी सकाळी
आश्रमाच्या गेटवर आला तेव्हा
तिच्या सुरकुतलेल्या चेहर्यावर आणि डोळ्यात 
खूप खूप दिवसांनी मोकळढाकळं
हास्य ओसंडलं
भराभर उरकून
ठेवणीतलं लुगडं नेसून
थरथरते पाय सावरत
व्हरांड्यात ती उभी्.....
आज कित्येक दिवसांनंतर
नातवंड गळ्यात पडणार होती....
तिला अनुभवाने आता हे माहीत होतं...
आता मोबाईल सरसावतील
अंगाखांद्यावर तिच्या सलगीने रेलून
मिठाईचा मोठा तुकडा
तोंडात कोंबता कोंबता
होईल फोटोंची लयलूट
उद्या झळकतील छब्या 
सोशल मिडियावर...
तिने झटकले मनातले विचार ..
मनोमन...
हात जोडले त्या गोऱ्या साहेबाला...

जाता जाता देवून गेलेल्या संस्काराला...
‘मदर्स डे’
एक निमित्त...
पाडसांना कुरवाळण्याचं
कोंडलेल्या वात्सल्याला
वाट करून द्यायचं...
आता तिचा उत्साह दुणावला...
सज्ज आता ती....नव्याने....
‘मदर्स डे’
सेलिब्रेशनसाठी....
       ...... प्रल्हाद दुधाळ.पुणे.

           (९४२३०१२०२०)

अडगळ

अडगळ...
काय काय जमवून ठेवतो माणूस
पुढं कधीतरी येईल कामाला
 म्हणून ...
 कसली कसली बोचकी बांधत रहातो माणूस ...
 अशी अडगळ...
  दिवसेंदिवस जाते वाढत...
  मनातली आणि घरातली माणसं
  मग जातात अडगळीत...
  माणूस  जातो हरवून
 स्वतःच जमा केलेल्या
 अशा बिन कामाच्या अडगळीत...
 आयुष्य येतं उतरणीला
आणि मग एक दिवस...
  लक्षात येतं ...
 अरे वस्तू जमा करायच्या नादात
 नाही जमा करता आली  आपल्याला...
 चार माणसंही...
  त्या अटळ प्रवासासाठी!
   .... प्रल्हाद दुधाळ.

आता तरी मान रे ...

आता तरी मान रे ....

धावता धावता दमतोस किती
 येवू दे आता वास्तवाचे भान रे
स्वतःसाठी काढ वेळ तू छान रे
आरोग्याकडे आता दे तू  ध्यान रे
    येवू दे आता वास्तवाचे भान रे

चढता पायऱ्या दमछाक होई
व्यायामासाठी तुला वेळ नाही
उद्या उद्या करता वय पुढे जाई
व्याधिमुक्ततेचे रहस्य जाण रे
   येवू दे आता वास्तवाचे भान रे

आहार विहार नियमित योग
तंदुरुस्तीसाठी नियमात वाग
जिभेच्या चोचल्यास हवा लगाम
वय तुझे झाले आता तरी मान रे
   येवू दे आता वास्तवाचे भान रे

किती जमवली जरी तू रे माया
रहाते ती इथेच कष्ट जाती वाया
प्राथमिकता काय आता जाण रे
आनंदी जगण्याचे मोल मान रे
   येवू दे आता वास्तवाचे भान रे
     ...... प्रल्हाद दुधाळ.

उतमात..

उतमात...
खिशामधे आहे मोप
जावू नये तो डोक्यात
धन तुझे गाडी माडी
कुचकामी रे क्षणात.

सत्ता संपतीचा मोह
विसरला तू रे नाती
माझे माझे करताना
आयुष्याची झाली माती.

पापकर्म खोटेनाटे
स्वार्थासाठी जे जे केले
जाणून घे आतातरी
खात्यामध्ये नोंदलेले.

एक दिन वेळ येता
पाप तुझे तुला जाळे
आव आण तु रे किती
नडतात कर्मफळे.

राहते रे सारे इथे
नको व्यर्थ अहंकार
क्षणभंगूर जीवन
नाव फक्त उरणार.

आता तरी हो रे जागा
वास्तव तू घे जाणून
वेळ तुझ्या हाती कमी
जग माणूस होवून.
.....प्रल्हाद दुधाळ.

आत्मभान

आत्मभान...
परिस्थितीवर स्वार तुम्ही का
की परिस्थिती ती तुमच्यावर
आहेत का गुलाम ते तुमचे
की गाजवतो तो सत्ता विकार

स्थितप्रज्ञता बाणली अंगी
की लोकांमुळे अस्थिर मन
निर्णय क्षमता अबाधित ती
की कुशंका करतात बैचेन

करत रहाता ती मनमानी
की असतो मनांचा विचार
जगणे तुमचे वास्तवातले
की गुरफट भुतकाळी फार

आज आपला होई साजरा
की रमता भविष्य विश्वात
आहात इथे गर्दीचा भाग
की जगणे आभासी जगात

खाणे आहे जगण्यासाठी
की अतीभुकेचे तुम्ही गुलाम
मोह मायेने ढळते ते मन
की स्वाभिमानाचे आहे भान

ऐहिकासाठी प्रचंड शर्यत
की अनमोल असती नाती
उत्सव आहे जगणे म्हणजे
की स्वार्थात नात्यांची माती

बोथट झाल्या का संवेदनाही
की मार्दवता वाहते झुळझुळ
आयुष्य  सकल हे भरो आनंदे
किंतूंची परंतूची नकोच वळवळ
... प्रल्हाद दुधाळ.

मी..

मी...
झोळी माझी फाटकी फकीर मी
लिहिले तरी माझे तकदीर मी

नियतीने दिधले स्वीकारले तसे
वाचली ना हातची या लकीर मी

झिजविणे उंबरे जमले मला ना
शोधले अंतरात सदा मंदिर मी

चाललो एकटा राजमार्ग तो असे
जीवनाचा या माझ्या वजीर मी

• .... प्रल्हाद दुधाळ.

बखर.

बखर.

सुकला चेहरा झुकली नजर.

बोलल्याविनाही लागते खबर.

सोसाट्याचा वारा रणरणे ऊन

उजाडले रान संपला बहर.

लपविले जरी अपयश किती

पिटते दवंडी वाजतो गजर.

जाणीव बोथट विनाशाची वाट  

मोजावी लागते किंमत जबर.

पर्वा ती कशाला भोंदू भवताली

आपल्या हातांनी खोदली कबर.

कर्माने घडते जीवन मानवा

स्वत:च लिहावी स्वत:ची बखर.

   ... प्रल्हाद दुधाळ.

फसवणूक .

फसवणूक .

नाहीच माझ्या काही शंका उरात.

एकटाच शेवटी माझ्या घरात.

ओझी कुणाची उगाच ती वाहिली  

डोकावेना कोणी भग्न परसात.

पेरले बियाणे जरी ते फुलांचे

फोफावले काटे आता वावरात.

आव्हान स्वीकारले असे म्हणाले

पळाले पाय लावूनी ते रणात.

कुणास आता दु:ख ते मरणाचे

पार्थिवाचीही निघतेय वरात. 

             ....प्रल्हाद दुधाळ. 

कविता.

कविता.

शब्दबध्द होईलच असे नाही

मनात असतेच कविता

ओठांवर येईलच असे नाही

मौनात असतेच कविता 

पाषाण कोरडा माणूस जर तो

हृदयात ठसतेच कविता

भावनांची भाषा जाणतो जो जो 

त्याच्यात वसतेच कविता 

     ..... प्रल्हाद दुधाळ. 

कलियुग.

कलियुग.

बेफिकीर ते सारे मन्मानी करू लागले

आपल्याच कर्माने जितेजी मरू लागले

जन्मदात्यांचेही आता वाटे ओझे तयांना

स्वार्थांस्तव सांजसकाळी ठोकरू लागले

धैर्यशीलता न अंगी इच्छिले ते मिळाले    

समस्येने इवलाश्याही बावरू लागले

प्रतिष्ठा होती श्रमांना गेली लयास आता

गाळण्यास घामाला भले घाबरू लागले

लाऊन मुखवटा जगती नास्तिकतेचा  

भीतीने नरकाच्या मन पोखरू लागले  

काय ती वर्णावी कलियुगाची कथाव्यथा

जगल्याविनाच आयुष्य हे सरू लागले

..... प्रल्हाद दुधाळ.

कधी ?

कधी ?
घेतो अाज मोकळा श्वास
खरे हे की केवळ भास?

बहरला वसंत जरी
म्हणती त्या फाल्गुनमास!

जीवानिशी जातोय कोणी
माध्यमां प्रसिद्धीचा ध्यास!

वाममार्गे गच्च तिजोर्या
संपेना तरीही हव्यास!

येणार कधी रामराज्य
संपेल कधी वनवास?
___प्रल्हाद दुधाळ.

बदल....

बदल....

किल्मिषे नात्यांतली त्या होळीत जाळतो मी

सांगतो खरेच आता विसंवाद टाळतो मी

विसरून तेजोभंगा सुरुवात नवी केली

दुखावल्या माणसांना हृदयात माळतो मी

कर्मफळ ज्याचे त्याला मिळणार इथे आहे

जाणीवेने नव्या या जुने पीळ टाळतो मी

जखमा जरी त्या ओल्या घाव विसरलो आहे

वचन दिले आत्म्याला कसोशीने पाळतो मी

प्रतिसाद थंड आहे माझ्या त्या जिवलगांचा

गुन्हा नक्की काय माझा आसू अबोल गाळतो मी

..... प्रल्हाद दुधाळ

निवांत

 निवांत.

चुकलो कधी मी धड्पड्लो कधी!

रस्त्यावर या कितिदा पड्लो कधी!

हार माझीच मजला माहीत होती,

लुटूपुटूची लढाई लढलो कधी!

वाट जरी ती होती विनाशकारक!

हट्टाने मार्गाने त्याच घुसलो कधी!

मामला होता खरा तर तो खुशीचा,

नशिबाच्या नावानेही रडलो कधी!

भेट तुझी माझी तशी झालीच कुठे?

दिवास्वप्नांत वेड्या त्या गढ्लो कधी!

आभाळाचे छ्त हा दगड उशाला,

निवांत असा इथे पहुडलो कधी!

.........प्रल्हाद दुधाळ.

आवर....

आवर....

नतमस्तक एकदा बघ होवून

सारा जाईल दुराभिमान गळून

झुकवून बघ एकदा ताठ नजर  

पाषाणालाही मग फुटेल पाझर 

दातांना बघ विसावा देउन

तब्बेत कशी मग जाते सुखावून

सदैव हात असूदे कामात   

समृद्धी आपसुक लोळेल पायात

जिभेवर असावा प्रखर अंकुश

सदैव रहाशील मस्तीत अन खुश

इच्छांना थोडासा घाल आवर  

आनंद तो मग लाभेल आयुष्यभर

          ..... प्रल्हाद दुधाळ    

वार्धक्य...

वार्धक्य...

वयाचे दुखणे,बडबड वाढे,

कडूजार काढे,पिणे आले!

व्हावे स्थितप्रज्ञ,खुपसणे नाक,

सवय ही टाक,आता तू रे!

बोल मोजकेच,कशास पाल्हाळ,

गोष्टीचा वेल्हाळ,होवू नको!

अनुभव तुझे,तुझ्याशी रहावे,

विचारले द्यावे,सल्ला मंत्र!

अति तो उत्साह,करतो रे घात

नको तेथे मत,तुझे नको!

तब्बेत जपावी,पचेल ते खावे,

मर्यादेत –हावे,पाळ पथ्य!

वार्धक्य आनंदी, जर वाटे व्हावे,

विचारी वागावे,ध्यानी ठेव!

उमेदीच्या काळी, केलेस तू कष्ट,

आता ऐक स्पष्ट, सांगती ते!

प्रियजनांसाठी, नको अडचण,

घट्ट कर मन, स्वत:साठी!

अंगीकार आता, जप तप ध्यान,

अध्यात्मात मन, रमावे ते!

आयुष्याची नौका,पैलतीरा जावी,

शांततेत गावी,भैरवी ती!

      .... प्रल्हाद दुधाळ    

शिल्पकार...

शिल्पकार...

विचार एकदा रे तुला स्वत:ला,

काय कारण खर तुझ्या दु:खाला?

भूतकाळाचा झालास का गुलाम?

स्वप्नांना तुझ्या घालतोस लगाम!

आले कधी एखाददुसरे विघ्न,

समजायचं का भंगले ते स्वप्न?

माघार घेतो विचारात गुंतून,

समजावणार स्वत:ला निक्षून?

हार-जीत तुझी,जबाबदार तू,

आहेस जीवनाचा शिल्पकार तू!

     ..... प्रल्हाद दुधाळ.