मी..

मी...
झोळी माझी फाटकी फकीर मी
लिहिले तरी माझे तकदीर मी

नियतीने दिधले स्वीकारले तसे
वाचली ना हातची या लकीर मी

झिजविणे उंबरे जमले मला ना
शोधले अंतरात सदा मंदिर मी

चाललो एकटा राजमार्ग तो असे
जीवनाचा या माझ्या वजीर मी

• .... प्रल्हाद दुधाळ.

बखर.

बखर.

सुकला चेहरा झुकली नजर.

बोलल्याविनाही लागते खबर.

सोसाट्याचा वारा रणरणे ऊन

उजाडले रान संपला बहर.

लपविले जरी अपयश किती

पिटते दवंडी वाजतो गजर.

जाणीव बोथट विनाशाची वाट  

मोजावी लागते किंमत जबर.

पर्वा ती कशाला भोंदू भवताली

आपल्या हातांनी खोदली कबर.

कर्माने घडते जीवन मानवा

स्वत:च लिहावी स्वत:ची बखर.

   ... प्रल्हाद दुधाळ.