सोमवार, २६ ऑक्टोबर, २०१५

शिकवण.

शिकवण.
सहवास अल्पकाळाचा लाभला  
दादा त्यांना आम्ही सारे म्हणायचो.
अनुभवांची शिदोरी दिली मोठी
मर्म जीवनाचे मुखातून ऐकायचो.
अक्षरांची नव्हती त्यांना ओळख 
कमावले खूप व्यवहारज्ञान
माणुसकीचे होते वागणे बोलणे
गावामध्ये मिळायचा मोठा मान.
तरकारीचा होता छोटासा धंदा
कौशल्याने पिकायची अल्प शेती
आयुष्य जरी ते खडतर त्यांचे
पोटापुरती त्यांची कमाई होती.
वास्तवात जगणे होते त्यांचे
वारशात मिळाली ती शिकवण
म्हणायचे बाळा प्रगतीसाठी
घ्यायला हवे भरपूर शिक्षण.
शब्द तळमळीचे प्रमाण मानून
अजून नवे काही शिकतो आहे
त्यांनी दाखवलेल्या मार्गाने चालून
आनंदाने आयुष्य जगतो आहे.  
         ....प्रल्हाद दुधाळ .
  


रविवार, २५ ऑक्टोबर, २०१५

बाप

बाप.
चाहूल लागता पितृत्वाची
मन त्याचे हरखून जाते.
एरवीचे कणखर हृदय  
हळुवारपणे हळवे होते.
आगमन आपल्या बाळाचे
आई आत अनुभवत असते
चेहऱ्यावरचे तेज तिच्या
पित्याला सुखावत असते.
आई वेदना सहन करते   
बाहेर तो तळमळत असतो
रडू ऐकून नव शैशवाच
बापाचा अडला श्वास सुटतो.
क्षणोक्षणीची प्रगती पाहून
बाललीलांनी जीव त्याचा थोडा
झुकला न कुणापुढे कधीही
खेळात बापाचा त्या होतो घोडा.
दिवस जातात वर्षे जातात
बाप मुलासाठी खपत रहातो
शिकता शिकता एक दिवस
मुलगा बापापेक्षा शहाणा होतो.
तारुण्याच्या त्या कैफात जेंव्हा  
आईबापाची या वाटते लाज
शब्दांचे होतात खोलवर घाव  
शिव्याशापांचा होतो आवाज.
राजाराणीच्या संसारात आता  
म्हाताऱ्याची या अडचण होते
लज्जालक्तरांचे गाठोडे बांधून  
वृध्दाश्रमात रवानगी होते.
मान्य श्रावणबाळ नव्या युगात
इतिहासजमा झालेला आहे
ज्याने जपले जीवापाड बाळ
संस्कार सारे विसरला आहे!
खाल्ल्या खस्ता इतक्या ज्यांनी
कर त्यांच्यासाठी एवढे फक्त
कधीमधी वेळात वेळ काढून   
दोन शब्द मायेने बोल फक्त.
       ......प्रल्हाद दुधाळ, पुणे (९४२३०१२०२०)  


सोमवार, १२ ऑक्टोबर, २०१५

प्रयत्न.

प्रयत्न.
एकांतात माझी सावली शोधतो आहे.
माझ्याच अंतराशी गूज बोलतो आहे.  
मांडता शब्दात कधी आले न मजला
लिहिले शब्द सत्य उगा खोडतो आहे.
विचार मनास छळती नको नको ते
नाते ते विवेकाशी आज तोडतो आहे.
जड पाठीवरी झाले अपेक्षांचे ओझे
निखळले सांगाडे बळे ओढतो आहे.   
तुटू पाहती जपली हृदयाची नाती  
सांधूनी मनांना ती पुन्हा जोडतो आहे.

         ......प्रल्हाद दुधाळ.