आई...

आई...
कोंबड आरवायच्या आधीच 
तिने घेतलेली असायची 
डोक्यावर माळव्याची पाटी
चालत रहायची अनवाणी 
नसायची अंधाराची अथवा 
विचूकाट्याची भीती 
मनात एकच ध्यास 
दिवस वर येण्यापूर्वी 
पाटीतला भाजीपाला 
खपायलाच हवा... 
परत धा वाजता 
मजुरीवर पोचायला हवं... 
तिच्या त्या ढोर मेहनतीत 
तिने पेरली होती 
उज्वल भविष्याची स्वप्ने... 
आज ना उद्या या घामावर 
सुखाचे पीक नक्की जोमात बहरेल.....
कधीच ती दिसली नाही हतबल 
पण....
माहीत नाही तिची स्वप्ने 
पूर्णत्वाला गेली की नाही 
सुखदु:खात कायम स्मरते 
माझी सतत राबणारी आई! 
.... प्रल्हाद दुधाळ.